Alls wa rächt isch

Alls wa rächt isch
Alls wo guet isch
Alls wo d immer scho gäärn hettsch welle haa
Alls wa schöö isch
Alls wa bunt isch
Alls wo d au no gäärn hettsch welle haa

Los es lauffe, los es ränne
S juckt di moorn scho nümme so fescht
Wie de Wind wääit, wie s de Güggel trääit
Wies au chunnt, s isch nie für alli s bescht
S findet s sälte alli guet
Bringsch es sowiso nie under äin Huet

Wot gärn gsii wärsch
Wot gärn hii wärsch
all die vile Ort wo d nie häsch chöne gsee
Wies döt gsii wäär
Wäme ane wäär
Ziit und Gält, me hett sichs chöne nee

Wa d gäärn gsee hetsch
Wa d gärn gmacht hetsch
S wäär doch allemal e Möglichkäit gsii
Wen d gäärn kännt hetsch
Mit wäm d gärn pennt hetsch
Es wäär mängmol nur e Froog vom frooge gsii

Da da da Taar

En Witz, e Gschicht, guet erfunde oder woor? Niemer cha da hüt no mit Sicherhäit säge.
Es mues uf jede Fall vor 1964 gsii si, will ab em Vieresächzgi häts d Schlaatemer Chischte jo gar nümme gee, und döt drinn schpilt die Episode.

D Schlaatemer Chischte oder d «Strassenbahn Schaffhausen – Schleitheim», abgkürzt StSS, isch e eläktrischi, meterspuurigi Überlandtrambaan gsii, wo sit em Auguscht 1905 über Neuhuuse s Chläggi ab, über Beringe, Lööninge, Siblinge bis uf Oberwise bi Schlaate gfaare isch. Ab em Oktober 1964 sind die Tram dur Autobüs ersetzt woorde, und im Autobus funktioniert die Gschicht nid eso rächt.

Also: I de Schlaatemer Chischte sitzt e Mueter mit irer sächsjöhrige Tochter. Si sitzed sich imne Viererabtäil gägeüber, beidi am Fänschter. Si sind underwägs noch Schafuuse, si wönd dä Nomittag in «Schwaane» go chröömle.
Im gliiche Abteil sitzt au e noobli Daame us de Schtadt, wo z Schlaate uf Psuech gsi isch und etz wider zrugg faart.
S isch en chüele, näblige Herbschttag, und d Schiibe vo de Wäge sind beschlage, me gseet chuum use. S Mäitli am Fänschter schläcked ganz selbschtvergässe di beschlage Schiibe ab, es giit etz Schtelle, wo si use gseet.
Di noobel Daame luegt ganz iritiert däm Mäitli zue und frooget dänn d Mueter: Taar da da? Für d Mueter isch da nüüt Psunders gsi und si seit: Jo, da taar da. Die wo gfrooget hät schüttlet de Chopf und mäint ungläubig: Da da da Taar!

© Christoph Bürgin, pomeranzenmusik.ch